گرگ ها

گُرگِ خاکِستَری (نام علمی: Canis lupus) یا بطور خلاصه گرگ، از پستانداران گوشتخوار است. این حیوان بومی اوراسیا و آمریکای شمالی است و بیشترین پراکندگی جغرافیایی را در بین تمام اعضای خانواده سگ‌سانان است. گرگ نیای وحشی سگ است. یعنی سگ‌ها از نسل نوعی گرگ هستند که بین ۱۸ تا ۳۲ هزار سال پیش اهلی شدند. ۳۷ زیرگونه از گرگ شناسایی شده که سگ اهلی، دینگو، گرگ خاوری، گرگ قرمز و گرگ ایرانی از جمله آنها هستند.                                             

 

بیشتر گرگ‌ها به رنگ خاکستری با لکه‌هایی از رنگ‌های دیگر هستند اما رنگ‌های سفید، سرخ، قهوه‌ای و سیاه نیز در آنها دیده می‌شود. اندازه و وزن گرگ‌ها در نقاط مختلف بسیار متفاوت است. به این صورت که عموماً در عرض‌های جغرافیایی بالاتر (مناطق شمالی) گرگ‌ها جثه بزرگتری دارند. گرگ‌های ایرانی از کوچکترین انواع گرگ با میانگین وزن حدود ۲۵ کیلوگرم هستند اما گرگ‌های آلاسکا و کانادا و شمال روسیه بسیار بزرگترند. گرگ‌ها در مقایسه با خویشاوندان نزدیک خود همچون شغال زرد و کایوت بیشتر برای شکار جانوران بزرگ تخصص یافته‌اند. علاقه بیشتری به زندگی اجتماعی دارند و از زبان رفتاری غنی و پیچیده‌ای بهره‌مند هستند.

هسته اصلی گروه اجتماعی گرگ‌ها از یک خانواده متشکل از زن و شوهر و فرزندانشان تشکیل می‌شود که معمولاً در قالب گله‌ای از چند خانواده زندگی می‌کنند. گرگ به طور کلی یک شکارچی رأس هرم غذایی محسوب می‌شود و فقط انسان و در برخی نقاط ببر توانایی شکار آن را دارند. غذای اصلی گرگ‌ها با شکار سم‌داران بزرگ مثل انواع گوسفند وحشی، بز وحشی، آهو و گوزن تأمین می‌شود اما گاهی به سراغ حیوانات کوچکتر، دام‌های اهلی، لاشه و زباله‌های انسانی هم می‌روند. هرچند بسیاری از انسان‌ها از گرگ هراس دارند اما اغلب موارد حمله گرگ به انسان به گرگ‌های مبتلا به بیماری هاری مربوط می‌شود و حمله گرگ‌های سالم به انسان به ویژه انسان‌های بالغ بسیار غیرعادی است.

جانوران زیر زیرشاخه‌های گرگ خاکستری هستند:

	شغال پهلونواری
	شغال پشت‌سیاه

گرگ طلایی آفریقایی

	سگ
	گرگ خاکستری

کایوت

گرگ اتیوپیایی

شغال طلایی

سگ وحشی آسیایی

	سگ وحشی آفریقایی

زیستگاه

گرگ‌ها در زیستگاه‌های متفاوتی از بیابان و علفزار گرفته تا جنگل و توندرای قطبی زندگی می‌کنند. انتخاب زیستگاه توسط گرگ بستگی به فراوانی شکار، وضعیت برف، حضور انسان و جاده‌ها و وضعیت توپوگرافی منطقه دارد. گرگ‌ها در هوای سرد، بارانی و طوفانی محل‌های سرپوشیده را برای استراحت انتخاب می‌کنند اما در هوای آرام و گرم در فضای باز می‌خوابند.

آشیانه واقعی فقط در فصل تابستان برای توله‌ها ساخته می‌شود. برای ساخت آشیانه از پناهگاه‌های طبیعی مثل شکاف‌های صخره‌ها و سوراخ‌های پوشیده از گیاهان و گاهی نیز از لانه حیوانات دیگری چون روباه و گورکن و موش خرما استفاده می‌شود. لانه معمولاً برای مناسبتر شدن بایستی بزرگتر شده و دوباره بازسازی شود. در موارد نادری گرگ‌های ماده با حفر زمین لانه می‌سازند. لانه معمولاً بیش از ۵۰۰ متر با منابع آب فاصله ندارد و رو به جنوب است تا نور کافی به آن بتابد. محل استراحت، محل بازی بچه‌ها و گذاشتن باقی‌مانده غذاها هم در نزدیکی لانه است. وجود غذای باقی‌مانده در محل آشیانه حیوانات لاشه‌خواری چون انواع کلاغ را به آنجا می‌کشاند.

تغذیه

 

گاومیش کوهان‌دار با ایستادن در جای خود در مقابل گرگ‌ها مقاومت می‌کند.

گرگ‌ها معمولاً اعضای آسیب‌پذیر گله‌های سم‌داران بزرگ یعنی بچه‌ها، پیرها و بیمارها را برای شکار انتخاب می‌کند. در اوراسیا بسیاری از گرگ‌ها به دلیل کمبود شکار ناچار شده‌اند به دام اهلی و زباله‌های انسانی روی بیاورند اما هنوز هم در بیشتر مناطق غذای اصلی آنها را سم‌دارانی چون انواع گوسفند وحشی و بز وحشی، گراز، و انواع گوزن مثل مرال و شوکا تشکیل می‌دهند. در آمریکای شمالی گرگ‌ها در مناطق کم‌جمعیت زندگی می‌کنند و در نتیجه موارد حمله گرگ به گله‌ها یا زباله‌خواری آنها نادر است.

اگرچه سم‌داران بزرگ و میان‌جثه طعمه اصلی گرگ‌ها هستند اما آنها بدغذا هم نیستند و به سراغ شکارهای دیگر هم می‌روند. حیوانات کوچکتری همچون موش خرما، خرگوش، گورکن، روباه، راسو، سنجاب زمینی، موش، همستر، ول، و سایر جوندگان نیز توسط گرگ‌ها شکار می‌شوند. گرگ‌ها توانایی خوب برای شکار پرندگان آبزی و تخم‌های آنها دارند و اگر هیچ‌یک از این غذاها برایشان کافی نباشد به سراغ شکار مارمولک، مار، قورباغه، وزغ و حتی حشرات بزرگ می‌روند. گرگ‌های منطقه آستراخان به شکار فک خزری نیز می‌پردازند. در آلاسکا و غرب کانادا گرگ‌هایی دیده شده‌اند که ماهی قزل‌آلا شکار می‌کنند و در نپال و عربستان سعودی شکار میمون توسط گرگ‌ها گزارش شده‌است.

در زمان قحطی و کم‌غذایی آنها لاشه‌خواری نیز پیشه می‌کنند و به محل‌های کشتار حیوانات سر می‌زنند. همنوع‌خواری هم در میان گرگ‌ها دیده شده‌است. در زمستان‌های سخت اعضای زخمی و بیمار کشته و خورده می‌شوند. البته همنوع‌خواری در گرگ‌ها تنها در زمان کمبود شدید غذا و قحطی رخ می‌دهد. در زندگی اجتماعی گرگ‌ها، پیوند اجتماعی ناگسستنی است. آنها باهم شکار می‌کنند، باهم مسافت‌های بسیار طولانی را می‌پیمایند، تا پای جان از هم دفاع می‌کنند و اگر شرایط ایجاب کند باهم می‌میرند. آنها نسبت به افراد گروه خود احساس مسئولیت می‌کنند. در میان گرگ‌ها رعایت حال همنوع اصلی پابرجاست.^[۳]

گرگ‌ها رژیم غذایی خود را با گیاهان و میوه‌ها نیز تکمیل می‌کنند. میوه درخت زبان گنجشک، موگه، سیب، گلابی، تاجریزی، بلوبری، و زغال اخته از گیاهان مورد علاقه گرگ‌ها هستند. گاهی در فصل تابستان به مزارع صیفی‌جات نیز می‌روند تا خربزه و هندوانه بخورند.

مشخصات جسمی

پراکندگی جغرافیایی گرگ‌های خاکستری از هر نوع سگ‌سان دیگری (به استثنای سگ) بیشتر است. اندازه و وزن گرگ‌ها در نقاط مختلف بسیار متفاوت است. به این صورت که عموماً در عرض‌های جغرافیایی بالاتر (مناطق شمالی) گرگ‌ها جثه بزرگتری دارند و این مطابق با اصل اکولوژیکی برگمان است. بزرگترین گرگ‌ها در آلاسکا و کانادا و کوچکترین ایشان در خاورمیانه‌ای و جنوب آسیا زندگی می‌کنند. به طور میانگین گرگ‌های خاکستری بین ۱۰۵ تا ۱۶۰ سانتی‌متر طول و ۸۰ تا ۸۵ سانتی‌متر قد در ناحیه شانه دارند. طول دمشان ۳۰ تا ۵۰ سانتی‌متر و جای پای عقبشان ۲۲ تا ۲۵ سانتی‌متر است.

وزن گرگ‌ها در نقاط مختلف بسیار متفاوت است. گرگ‌های اروپایی به طور میانگین ۳۸٫۵ کیلوگرم، آمریکای شمالی ۳۶ کیلو و گرگ‌های شبه‌قاره هند و شبه‌جزیره عربستان تا ۲۵ کیلو وزن دارند. ماده‌ها معمولاً ۲ تا ۵ کیلو سبکتر از نرها هستند. گرگ‌هایی با وزن بیشتر از ۵۴ کیلو نادر هستند اما در آلاسکا، کانادا و شوروی سابق دیده شده‌اند. سنگینترین نمونه گزارش شده هم به گرگی در اوکراین مربوط می‌شود که بعد از جنگ جهانی دوم شکار شد و ۸۶ کیلو وزن داشت. رکورد بزرگترین گرگ شمالی در قاره آمریکا نیز به گرگی در آلاسکا مربوط می‌شود که در سال ۱۹۳۹ با وزن ۷۹٫۴ کیلوگرم شکار شد.

گرگ در مقایسه با شغال زرد و کایوت بزرگتر و سنگینتر است و پوزه پهنتر، گوش کوتاهتر، و دم بلندتری دارد. پاهای گرگ از بقیه سگ‌سانان بلندتر است. این پاهای بلند به او اجازه دویدن سریعتر و حرکت بهتر در برف عمیق را می‌دهد. دندان‌های گرگ نیز بزرگ و سنگین است و نسبت به سگسانان دیگر برای شکستن استخوان مناسبتر است البته نه در حد کفتارها. نیرویی که فک گرگ وارد می‌کند حدود ۱۵۰۰ psi است که دوبرابر نیروی سگ ژرمن شپرد محسوب می‌شود. این نیرو برای شکستن اغلب استخوان‌ها کافی است. حداکثر سرعت گرگ‌ها به ۵۵ تا ۷۰ کیلومتر بر ساعت می‌رسد و در یک جهش قادر به پرش ۵ متر افقی هستند. گرگ‌ها استقامت خوبی در دویدن سریع دارند و قادر هستند دست‌کم ۲۰ دقیقه به تعقیب سریع ادامه دهند.

رنگ گرگ‌های خاکستری بطور اصلی خاکستری یا قهوه‌ای است اما می‌تواند طیف رنگی سفید تا سیاه را نیز شامل شود. نواحی شکم و گلوی گرگ‌ها معمولاً رنگ روشن‌تری نسبت به مابقی نواحی بدن دارد. گرگ‌های خاکستری بطور متوسط ۸ تا ۱۲ سال عمر می‌کنند. در حالت حفاظت‌شده آنها قابلیت زندگی تا ۲۰ سال را نیز دارند.

حس بویایی گرگ‌ها در مقایسه با نژادهای سگ شکاری ضعیفتر است و به همین دلیل توانایی آنها در شکار خرگوش‌ها و پرندگانی که خود را مخفی کرده‌اند کم است اما به راحتی می‌توانند جای پاهای تازه را تعقیب کنند. دقت شنوایی گرگ‌ها برای شنیدن صداهایی با فرکانس ۲۶ کیلوهرتز کفایت می‌کند که برای شنیدن افتادن یک برگ پاییزی کافی است.

                                                                     

ساختار اجتماعی

گرگ‌های خاکستری در دسته‌های ۸ تا ۳۵ تایی زندگی می‌کنند و یک آلفا (گرگ مؤنث) رهبری گروه را بر عهده دارد. گرگ‌ها توسط ایجاد بو، صدا (شامل زوزه)، حالت چهره و بدن با یکدیگر ارتباط برقرار می‌کنند.

این گوشتخوار بسیار باهوش به صورت اجتماعی و در گروه‌های ۲۰ تایی زندگی می‌کند. در داخل هر گروه یک جامعه طبقاتی بخوبی تنظیم شده وجود دارد که توسط یک نر و ماده غالب هدایت و رهبری می‌شود، گروه‌های خانواده گرگها، قلمرو گسترده‌ای تا هزار کیلومتر مربع را اشغال می‌کنند. اعضاء یک گروه (گله) برای ردگیری، محاصره و کشتن طعمه‌های بزرگ مثل گوزن کانادایی با همدیگر همکاری می‌کنند.

هرچند گرگ‌ها حیواناتی اجتماعی هستند اما تنهایی نیز شکار می‌کنند و دیده شده که یک گرگ تنها جانوران بزرگی همچون گوزن شمالی و گاو مشک را شکار کرده‌است.

پراکندگی

امروزه به علت پیشروی انسان‌ها، شکار این جانوران و نیز کم شدن طعمه‌های طبیعیشان تعداد آن‌ها در جهان رو به کاهش گذارده است. گرگ‌ها بسیاری از مناطق زندگی قبلی خود را از دست داده‌اند و نسل آنها در شمال آفریقا و بیشتر مناطق اروپای غربی منقرض شده‌است. برای نمونه، در سال ۲۰۱۰ میلادی تنها ۲۰۰ گرگ در کشور سوئد شمارش شدند که بیشترین تعداد از این رده در منطقه اسکاندیناوی اروپا بوده‌اند.^[۴]

گرگی

با توجه به اینکه سگ‌ها و گرگ‌ها در واقع یک گونه هستند و تفاوت ژنتیکی آنها اندک است جفت‌گیری آنها به تولد توله‌های بارور و سالم معروف به گرگی منجر می‌شود. اما به طور طبیعی سگ‌ها و گرگ‌ها تمایلی به جفت‌گیری با یکدیگر ندارند و موارد جفت‌گیری آنها در حیات وحش اندک است. ضمن اینکه فصل باروری سگ‌ها و گرگ‌ها نیز باهم متفاوت است و مدت کمی با هم تداخل پیدا می‌کند. توله گرگی نیز در فصل زمستان متولد می‌شود و شانس کمی برای زنده ماندن در حیات وحش خواهد داشت.

برخی از گروه‌های محافظ محیط زیست اروپایی نسبت به از میان رفتن خلوط ژنتیکی گرگ‌ها بر اثر اختلاط با سگ‌های اهلی ابراز نگرانی کرده‌اند اما تحقیقات جدید نشان داده که میزان تداخل گرگ‌ها و سگ‌ها در حدی نیست که نگرانی مهمی محسوب شود. از سوی دیگر تحقیقی در منطقه قفقاز مشخص کرده که تا ۱۰ درصد کل سگ‌های گله گرگی این منطقه نسل اول هستند، یعنی پدر یا مادر آنها گرگ بوده‌است. ضمن اینکه علاقه به تولید گرگی در اسارت در آمریکاافزایش یافته و در این کشور حدود ۳۰۰ هزار گرگی وجود دارد.

تحقیقات ژنتیکی نشان می‌دهد که گرگ‌های سیاهرنگ در آمریکای شمالی محصول اختلاط سگ‌ها و گرگ‌ها در حدود ۱۰ تا ۱۵ هزار سال پیش هستند. چون جهش ژنتیکی که منجر به ایجاد رنگ سیاه در این حیوان شده ابتدا در سگ اتفاق افتاده‌است.

در اسطوره‌ها

نوشتار اصلی: آسنا

گرگ موجودی مورد احترام برای ترک‌ها و مغول‌ها است. در اکثر حماسه‌های ترکی گرگ موجودی راهنما برای نجات و پیروزی است. افسانهٔ آسنا یک اسطوره قدیمی ترکی است؛ که بر طبق آن نژاد ترک‌ها به گرگ خاکستری باز می‌گردد. همچنین در اسطوره‌های ترکی آمده است که یک گرگ خاکستری به ترک‌ها راه خروج از سرزمین مادری افسانه‌ای‌شان (Ergenekon) را نشان داد و باعث شد که آنها بر همسایگان خود مسلط شوند.                                                                                                                                 

 

 

رتیل ها

 

رتیل، عنکبوت چاق و پشمالویی است که نسبت به سایر عنکبوت‌ها، ترس بیشتری در مردم ایجاد کرده است. رتیل به رنگ‌های مختلف زرد، زرد پررنگ، قهوه‌ای کمرنگ و خرمالویی تند مایل به سیاه وجود دارد و پشم‌های آن، گاهی خیلی کوتاه‌ و گاهی کمی بلند می‌باشد. گزش این حشره، بر عکس آن چه مردم فکر می‌کنند به اندازه عنکبوت بیوه سیاه خطرناک نیست؛ حتی در بعضی از نقاط جهان برخی از افراد، رتیل را به شکل یک حیوان دست‌آموز نگهداری می‌کنند.

البته نباید تمام رتیل‌ها را بی‌خطر دانست. آن چه مسلم است این است که بعد از هر گزشی به وسیله هر عنکبوت یا رتیلی، باید بیمار ر ابه پزشک برسانید. قبل از آن بیمار را به پشت خوابانیده، رویش یک پتو بیندازید و قسمت گزیده شده را پایین‌تر از سطح قلب قرار دهید و محل گزیدگی را با آب و صابون بشویید. گاهی گزش عنکبوت یا رتیل باعث ایجاد حالت آلرژی و حساسیت می‌شود؛ در این حال باید محل گزیدگی را با محلول یا پمادهای ضد حساسیت آغشته کرد و برای تسکین درد، به بیمار، قرص استامینوفن خوراند. دادن قرص آسپیرین به بیماری که دچار گزیدگی عنکبوت بیوه سیاه یا رتیل شده است، به صلاح نیست؛

چرا که آسپرین باعث تشدید علائم گزیدگی می‌شود. بهتر است در بالای محل گزیدگی، یک باند لاستیکی ببندید تا جریان خون کندتر شود. در محل گزیدگی، باید یک کیسه‌ی یخ قرار داد که به تسکین درد و کندتر کردن گردش خون کمک کند. اگراحیاناً بیمار دچار اشکال تنفسی شد، باید بلافاصله به او تنفسی مصنوعی داد و بالاخره همانطور که گفته شد در مواقعی که این علائم به مدت زیادی ادامه پیدا کند، حتماً باید بیمار به پزشک رسانیده شود.

در استرالیا رتیل‌های بزرگ را به عنوان حیوان خانگی نگه‌داری و خرید و فروش می‌کنند. عنکبوتیان با حشرات فرق دارند اما هر دو به گروه بزرگ‌تری از حیوانات تعلق دارند که بندپایان نامیده می‌شوند- حیواناتی با اسکلت خارجی سخت و اندام به هم چسبیده.

در ادامه این بخش آسمونی با انواع رتیل ها و محل زندگیشان آشنا خواهیم شد، با ما همراه باشید

 

آنها همه جا هستند

در دوران طولانی و گذر هزاران سال عنکبوت‌ها تنوع شگفت‌‌انگیزی پیدا کرده‌اند، به طوری که در حال حاضر هزاران گونه عنکبوت در سطح کره زمین پراکنده است، از مناطق استوایی و جنگلی تا بیابان‌های خشک و لم یزرع. تنها جایی که عنکبوت‌ها حضور ندارند قطب شمال و جنوب و قله کوههای بلند و زیر آب اقیانوس‌هاست. حتی چند گونه عنکبوت در کناره اقیانوس‌ها، لای صخره‌ها و شکاف جزیره‌های مرجانی زندگی می‌کنند.

 

انواع گونه های رتیل :

1- رﺗﻴﻞ ﻗﺮﻣﺰ رﻧﮓ ﻛﻪ ﻛﺎﻣﻼً ﺷﺒﻴﻪ ﺗﺎرﺗﻨﻚ ﺑﻮده و ﺷﻜﻠﺶ ﮔﺮد و ﻣﺪور اﺳﺖ.

2- رتیل ﺳﻴﺎﻫﺮﻧﮓ دودی ﻛﻪ آن ﻫﻢ ﺷﺒﻴﻪ ﺗﺎرﺗﻨﻚ اﺳﺖ.

3- رتیل ﺧﺎﻟﺪار ﭘﺮ از ﺧﺎل ﻫﺎی ﺳﻴﺎه و ﺳﻔﻴﺪ.

4- رﺗﻴﻞ ﺳﻔﻴﺪ ﺷﻜﻢ ﮔﺮد و دﻫﺎن ﻛﻮﭼﻚ.

5- رتیل درخشان ﻧﻮﻋﻲ ﻫﺴﺖ ﻛﻪ ﻣﻲ درﺧﺸﺪ، ﭘﺸﺖ ﻛﻮژ اﺳﺖ و ﺧﻂ ﻫﺎﻳﻲ درﺧﺸﺎن ﺑﺮ ﭘﺸﺖ دارد.

6- رﺗﻴﻞ زرد ﭘﺮز و ﻛﺮﻛﺪار

7- رﺗﻴﻞ انگوری رﻧﮓ ﻣﺎﻳﻞ ﺑﻪ ﺳﻴﺎه و ﺑﻪ اﺻﻄﻼح اﻧﮕﻮری ﻛﻪ دﻫﺎﻧﺶ در وﺳﻂ ﺳﺮاﺳﺖ، ﭘﺎﻫﺎی ﻛﻮﺗﺎه ﻣﺘﻤﺎﻳﻞ ﺑﻪ ﻋﻘﺐ دارد و و ﻗﺘﻲ ﺑﺨﻮاﻫﺪ ﻧﻴﺶ ﺑﺰﻧﺪﺑﺮ ﭘﺸﺖ ﻣﻲ ﺧﻮاﺑﺪو ﻛﻤﻲ ﻣﺎﻳﻊ ﺗﺮﻣﻲ ﭘﺮاﻧﺪ.

8- رﺗﻴﻞ ﻣﻮرﭼﻪ ﺳﺎن ﻛﻪ ﺑﻪ ﻣﻮرﭼﻪ ﻣﻲ ﻣﺎﻧﺪ، ﮔﺮدﻧﺶ ﻗﺮﻣﺰ، ﺳﺮش ﺳﻴﺎه وﭘﺸﺘﺶ ﺳﻔﻴﺪﺧﺎﻟﺪارو ﺑﻪ رﻧﮓ ﻫﺎی ﻣﺨﺘﻠﻒ اﺳﺖ.

9- رﺗﻴﻞ آﻻﻛﻠﻨﮕﻲ

10- رﺗﻴﻞ زﻧﺒﻮری ﻛﻪ ﺑﻪ زﻧﺒﻮرﺳﺮخ ﻣﻲ ﻣﺎﻧﺪ.

11- رﺗﻴﻞ ﮔﺎوداﻧﻪ ای، ﻛﻪ ﭼﻮن ﺑﺴﻴﺎر ﻛﻮﭼﻜﻮ ﮔﺮد ﮔﺎوداﻧﻪ ﻣﺎﻧﻨﺪ اﺳﺖ اﻳﻦ اﺳﻢ را ﺑﺮاﻳﺶ ﺑﺮﮔﺰﻳﺪه اﻧﺪ . دﻫﺎن ﻛﻮﭼﻚ، ﺷﻜﻢ ﺳﺮخ ﻣﺎﻳﻞ ﺑﻪ زرد و دﺳﺖ و ﭘﺎﻫﺎی ﺳﻔﻴﺪ وﭘﺮ ازﻛﺮک دارد.

12- رﺗﻴﻞ ﻣﺼﺮی ،ﺷﻜﻤﺶ ﮔﻨﺪه، ﺳﺮش ﺑﺰرگ وﺷﺒﺎﻫﺖ ﺑﻪ ﻣﮕﺴﻲ دارد ﻛﻪ ﺷﺐ ﻫﺎﭘﻴﺮاﻣﻮن ﭼﺮاغ ﻣﻲ ﮔﺮدد. ﻛﻪ اﻳﻦ رﺗﻴﻞ ﻣﺼﺮی ﻧﺎم از اﻧﻮاع دﻳﮕﺮ رﺗﻴﻞ ﻫﺎ ﺑﺪﺟﻨﺲ ﺗﺮ اﺳﺖ.                             

 

13- رتیل مدیترانه ای ماده 

معمولاً به ندرت اولین رتیل نر که برای جفت گیری به سراغش می آید را میخورد . ولی پس از اینکه رتیل ماده اولین جفت گیری خود را انجام داد ، هر رتیل نر دیگری که برای عشق بازی به سراغش بیاید ممکن است خورده و یا اینکه موفق به جفت گیری شود .در تحقیقات دانشمندان اسپانیایی ، حدود یک سوم از رتیل های ماده مورد آزمایش ، حداقل یکی از رتیل های نر داوطلب جفت گیری را خوردند . رتیل های ماده همنوع خوار در مقایسه با سایر همنوعانشان زودتر تخم گذاری کرده و نوزادان آنها زودتر رشد کرده بزرگ میشوند و همچنین تعداد بیشتری تخم میگذارند . 

پدیده هم نوع خواری (cannibalism)برای دانشمندان همچنان بصورت معما باقیمانده است ولی آنچه که مشخص است یکی از عمده ترین دلایل همنوع خواری کاهش منابع غذایی این گونه حیوانات است . یکی دیگر از علل همنوع خواری حیوانات ، تولد نوزادان ضعیفی یا معلولی است که به تشخیص والدین امیدی به زنده ماندنشان نیست ، بنابراین حیوان با خوردن این نوزاد ضعیف و ناتوان ، هم خودش را سیر کرده و هم او را از ادامه زندگی رنج آور نجات میدهد.

14- رتیل‌های استرالیا، 

یکی از انواع عنکبوت، رتیل است و رتیل‌های استرالیایی به عنکبوت‌های سوت‌زن، پارس‌کننده یا پرنده‌خوار هم شهرت دارند. این صداها زمانی از رتیل خارج می‌شود که مورد تهدید قرار گیرد و احساس خطر کند و همین او را بسیار ترسناک می‌سازد. بزرگ‌ترین رتیل‌های استرالیا بدنی به طول 6 سانتی‌متر و پاهایی دارند که هنگام باز شدن به 16 سانتی‌متر می‌رسد. این رتیل‌ها دو نیش چنگک شکل در جلوی دهان دارند که طول آنها بیش از یک سانتی‌متر است! این جانوران بدنی بزرگ و سنگین با طیفی از رنگ‌ها، از قهوه‌ای تیره تا زرد کم‌رنگ و اغلب با درخششی نقره‌ای دارند. معمولا روی بدن و پاهای عقبی رتیل را کرک نرمی می‌پوشاند و آن را از دیگر عنکبوت‌ها متمایز می‌کند. رتیل‌های استرالیا علی‌رغم آنکه پرنده‌خوار نامیده می‌شوند، به ندرت پرنده می‌خورند. خوراک آنان را حشرات، مارمولک‌ها، قورباغه‌ها و دیگر عنکبوت‌ها تشکیل می‌دهد.

رتیل‌های در حفره‌های زمینی لانه می‌سازند و ماده‌ها بیشتر اوقات خود را در لانه به سر می‌برند. دو هفته پس از جفت‌گیری- که معمولا در جلوی ورودی لانه صورت می‌گیرد- ماده‌ها حدود 50 تخم می‌گذارند. نوزادان مدتی نزد مادر می‌مانند و سپس از لانه خارج شده و به دنبال زندگی خود در لانه‌های جدید می‌روند. جالب این که ماده‌ها تا 12 سال عمر می‌کنند، اما نرها پس از جفت‌گیری در حدود پنج سالگی می‌میرند. ماده‌ها از نرها بزرگ‌تر هم هستند. و جالب‌تر اینکه در استرالیا رتیل‌های درشت به عنوان حیوان خانگی نگهداری می‌شوند و اتفاقا همین موضوع روی جمعیت آنان اثر منفی داشته است.                                    

                                                                                   

غلی‌رغم قیافه ترسناک رتیل‌های بزرگ، این جانوران معمولا حمله نمی‌کنند، اما وقتی مورد تهدید قرار گیرند عقب می‌نشینند و حالتی شبیه به حمله خود می‌گیرند که بیشتر جنبه تهدید دارد. البته اگر انسانی را گاز بگیرند دردناک است زیرا نیش‌های بلند دارند که با نیش بسیاری از انواع مار برابری می‌کند. بعضی اوقات مریضی شدید در اثر نیش رتیل دیده شده و سرگیجه و تهوع برای شش تا هشت ساعت پس از گزیدگی گزارش شده است.

شکل و ظاهر رتیل بدتر از نیش آن است.زهررتیل ضعیف تر از نیش زنبور عسل  می باشد، اگرچه نیش زدن رتیل بسیار دردناک است ،اما تقریبا برای انسان بی ضرراست .رتیل به علت اندازه ی بزرگی که دارد و بدن و پاهای پرمو،ترس را به برخی از مردم القا می کنند اما به هرحال این عنکبوت برای انسان (به جز برای نیش دردناک)بی ضرر است و زهر خفیف تری نسبت به زهرزنبور عسل معمولی دارد. رتیل در میان علاقه مندان عنکبوتیان، به حیوانات خانگی محبوب تبدیل شده است.

رتیل به صورت دوره ای طی فرایندی به نام پوست اندازی(molting)از پوست خارجی خود خارج می شود. ، آنها همچنین اندامهای داخلی بدنشان را مانند دستگاه تناسلی ماده و پرده ی مخاطی داخل شکم را جایگزین میکنند و حتی قسمت های از دست داده شده بار دیگر رشد می یابند. صدها نوع  از گونه های رتیل در بسیاری ازنقاط  استوایی، مناطق نیمه گرمسیری و خشک در سرتاسر جهان یافت شده اند. آنها دررنگ بدنشان و رفتار با توجه به محیط های خاص خود که در آن زندگی می کنند، متفاوت هستند. با این حال رتیل ها به طور کلی ، زمین را می کنند و درزیر زمین زندگی می کنند.

رتیل ها بسیار ارام و بی شتاب حرکت می کنندو از جمله شکار چیان ماهر در شب هستند.(شب شکار اند). حشرات قسمت اصلی شکار رطیل ها را تشکیل می دهندواما گاهی این عنکبوت های بزرگ و پر مو،هدف های بزرگ تری را انتخاب می کنند مثل قورباغه ها،وزغ ها وموش ها.

بعضی از این عنکبوت های غول پیکر پرنده خوار،همان طور که از اسمشان پیداست توانایی شکار پرندگان کوچک را دارند. اگر چه ممکن است رتیل در صورت استفاده از تار عنکبوت، با لرزش تار متوجه حضور چیزی در نزدیکی لانه اش بشود،اما رتیل  برای آنکه شکار خود را به دام بیندازد از تار عنکبوت استفاده نمی کند.این عنکبوت ها با استفاده از زائده های خود که برروی سرشان قرار گرفته است شکار خود را به دام می اندازند.آنها زهر فلج کننده ی خود را به شکار تزریق می کنند و در نهایت کار قربانیان را با نیش های خود تمام می کند.آنها همچنین آنزیم های گوارشی خود را به درون بدن قربنیان خود ترشح میکند تا آنها را تجزیه کرده وآن را به آسانی ببلعد. بعد از یک وعده ی بزرگ رطیل دیگر تا حدود یک ماه چیز دیگری نمی خوذد. رطیل ها چندین دشمن طبیعی دارند که در بین آنها زنبورهای انگلی  pepsis خطرناک تر هستند. چنین زنبور، رطیل را بانیش خود را فلج کرده و بر روی بدن عنکبوت تخم  میگذارند. هنگامی لاروهای زنبور از تخم خارج می شوند ازرتیل که هنوز زنده است تغذیه می کنند

 

.جفت گیری رتیل ها زمانی آغاز میشود که عنکبوت نر تار میتند و اسپرم های خود را روی آن قرار می دهد.

رتیل با استفاده از pedipalp هایش(زائده های پا مانندی که در نزدیکی دهانش قرار گرفته)با رتیل ماده جفت گیری میکند اما بعد از اتمام کار به سرعت فرار میکند چون عنکبوت ماده گاهی جفت خود را می خورد.رتیل ماده تخمک ها و اسپرم ها درون پیله ای قرار می دهد وبه مدت شش تا نه هفته از آن محافظت میکند.پس از گذشت زمان حدود 500 تا 1000 رطیل ار تخم ها خارج می شوند.

مهم : بیشتر رتیل های کره ی زمین بدون سم می باشند اما بیشتر مردن در این خرافات زندگی می کنند که رتیل ها دارای زهر های مرگ آور هستند که اینطور نیست و گونه های خیلی خیلی کمیابی از رتیل های به انسان آسیب می رساند. رتیل ها می توانند گاز بگیرند و گاز رتیل کمی دردناک است و زخم باقی می ماند ام عوارض دیگری ندارد جز گونه های کمیاب.